من نه سفیدم نه سیاه...

دنیا پر از اتفاقات عجیب است 

اما تو

معمولی ترین اتفاق زندگی ام هستی

و هیچ گاه نمیخواهم

هیچ اتفاق عجیبی از من جدایت کند... 

این روزها
دنیای من وارونه شده
در دنیای وارونه ام
قاصدک ها بوی مرگ می دهند
و آسمان
آبی اش را نفرینی سیاه زده است
دنیای وارونه ی جدید اما 
به امید دیدار تو
هم چنان
یک نشانه دارد
و نشانه اش:
هنوز هم
هر شب از پشت پنجره ام
بوسه در جریان است برای تو...

در آغوش که می گیری ام

حال و هوایم فرق می کند...

زمین دورتر از قدم های من،

و آسمان نزدیک دست های تو جای می گیرد

عزیز من!

محبوب من!

من را در آغوش بگیر

منی که بهشت را

جز در چشم های تو نمی بینم.

هر نفس با تو پر از اطمینان

هر هوا با تو پر از احساس است

به نگاهت٬به کلامت سوگند

زندگی با تو همه شیرینی

زندگی با تو همه پرواز است...

شبی تاریک است میان ذهنم

هوا پس

و کابوسی از درد درونم جاریست

شبی تاریک است

و من دلم تنگ تمام با تو بودن هاست

تنگ تمام عاشقانه هایمان

بی تو هر شب کابوس می بینم

کابوسی از تکه تر شدن٬ کوچک تر شدن

شبی تاریک است

محبوب من

روشنش نمی کنی؟

دستانم را که بالا می گیرم

خون فواره می زند از رگ های سرخ من

محبوب من!

زخم می خورم

وقتی تمام لحظه ها بر سرم عمود می شوند.

وقتی نگاه تو

معشوقه ای دروغ به من پس می دهد

وقتی کنار تو

سرد می شوم٬ به سردی گونه های یخ زده ی زمستان.